Na beskranoj ravnici, između Novog Bečeja i Novog Miloševa, uzdiže se ogromna romantička katedrala, za koju se veruje da potiče iz XIII veka. Nekada katedrala, a danas samo njeni ostaci, predstavljaju masivne stubove, lukove i prozore sa jednom visokom kulom. Nalazi se usred ničega, orkužena njivama, a do nje smo došli Bojan i ja ukucavši na navigaciji ,,Put za Araču“.
Romanička bazilika podignuta je oko 1230. godine, od tesanog kamena. Burni istorijski događaji uništavali su je nekoliko puta, a obnovljena je zahvaljujući kraljici Jelisaveti Anžujskoj 1370. godine.
1417. godine Arača prelazi u posed despota Stefana Lazarevića. Kasnije je pripala despotu Đurađu Brankoviću, koji ju je potom poklonio Pavlu Birinjiu. Godine 1551. Turci spaljuju katedralu, koja od tada više nije obnavljana.
Katedrala Arača se danas nalazi u totalnoj pustoši, sa svih strana okružena njivama. U srednjem veku se tu nalazio istoimeni gradić, od kog danas nije ostalo ni traga.
Da li volite legende?
Jedna legenda kaže da se u Araču nakon Trećeg krstaškog pohoda sklonio i najpoznatiji krstaš, kralj Ričard Lavlje Srce. Krenuo je kući manje poznatim putem obalama reka, koje su zaleđene otežavale povratak. Kod današnjeg Slankamena na Dunavu sreo je monahe iz Arače koji su mu ponudili da prezimi kod njih. Ugrejano banatsko blato navodno je izlečilo malaksalog kralja koji je opet po drugoj legendi tu zakopao i svoj štit sa zlatnim lavovima.
Bojan i ja nismo došli da tražimo zlato, već da uživamo u zalasku sunca na ovom predivnom mestu, a ono što nas je izuzetno izenandilo bilo je krdo jelena koje su nam presecali put i ležali idilično po njivama pokraj puta ulepšavajući prizor pred nama.
